Dan barstte ze los (door Magda)
In thuissituaties krijg je een inkijkje in een leven. Soms stap je terug in de tijd. Dezelfde tafelmatjes en trommeltjes als mijn grootouders. Zo ook bij deze hechte, gezellige familie. Warm en zorgzaam, tegelijk konden elkaar ook ongezouten de waarheid zeggen. Dat ging naadloos in elkaar over. Heel puur en eerlijk, eigenlijk. Maar zo anders dan ik gewend ben.
Moeder was terminaal. Voor dochter en schoonzoon was het vanzelfsprekend om dagelijks bij moeder te komen om voor haar te zorgen; ze lag de hele dag op bed en had overal hulp bij nodig.
Mijn collega en ik kwamen er ieder wekelijks. Dan konden de kinderen even samen boodschappen doen. Vaste rituelen. Als de kinderen de deur uit waren, ging ik op de rand van moeders bed zitten.
En dan barstte ze los, over van alles wat haar dwars zat. Eerst voelde ik mij daar ongemakkelijk onder. Ik zei niets, luisterde vooral. En dat bleek het beste. Na een half uurtje kon ik opstaan – uitgepraat was ze dan meestal nog niet – om te zeggen: “Ik ga even de vaat doen”. En zij zei dan: “Wat hebben we weer gezellig gekletst.”
De eerste keer was ik stomverbaasd. Maar wie was ik om hier wat van te vinden? Als de kinderen terugkwamen, was het aanrecht leeg en de sfeer weer opgeklaard.
Een ervaring van Magda Adema
