Die gedachte stemt me vrolijk (door Ingrid)

Die gedachte stemt me vrolijk

De bel gaat, ik ben alleen en doe mijn mondkapje op en loop naar de deur. Zoon en kleindochter staan voor de deur. Kleindochter draagt een mand met een mooie plant met roze en paarse bloemen. Ik noem die bloem altijd lellebel, de echte naam zal vast wat deftiger zijn.  Ze weten de weg naar de kamer van opa te vinden. Ik vraag wat ze willen drinken en sluit de deur achter hen. De koffie wordt gezet en het appelsap voor kleindochter schenk ik in. Opa houdt van Radler 0%. Ik pak een blikje en stop er voor het drinkgemak een rietje in. Ik klop op de deur en breng het dienblad binnen. Ik wil direct de kamer verlaten maar alle drie kletsen ze vrolijk en ontspannen tegen me aan. Heb je de planten gezien van opa? Ja vult opa aan, ik hou van planten en heb ze allemaal meegenomen. “Ze hebben veel water nodig hoor” roept hij. “Het maakt me vrolijk op de momenten dat ik even verdrietig ben”. Ik kijk meneer aan en antwoord spontaan dat de bloemen en planten zijn geliefden straks doen herinneren aan hem. En dat dat ongetwijfeld dan een lach op hun gezicht zal brengen.
Meneer kijkt me aan en geeft me een warme lach, “ha” zegt hij “zo had ik er nog niet over nagedacht. Die gedachte stemt me vrolijk”.

Ik loop de kamer uit en ga wat rommelen. De afwasmachine haal ik leeg en maak een kopje thee voor mezelf. Ik pak mijn laptop en beantwoord wat mails. Voor ik het weet is het over negen uur en de thuiszorg staat voor de deur. Terwijl de dame van de thuiszorg de medicijnen klaar maakt loop ik naar de kamer om zoon en kleindochter te melden dat opa zo verzorgd wordt voor de nacht.

Tot mijn verbazing lopen ze na 5 minuten de kamer uit met twee planten. Ik maak er een grapje over hoe ze zo snel van 1 plant bij binnenkomst er 2 bij vertrek hebben gemaakt.
“Deze hebben de beste tijd gehad en gaan thuis in kliko” zegt zoon, “ we vullen de potten met nieuwe plantjes” vult kleindochter aan. Mijn plantenhart vraagt of ze het bezwaarlijk vinden dat ik de twee afgedankte plantjes mag adopteren. En zo geschiedde. We hebben lol voor de deur van het hospice terwijl we de plantjes in plasticzakken stoppen.

Thuisgekomen zet ik ze diezelfde avond nog in een pot. Ze krijgen veel water en tot mijn verwondering komt er al heel snel een knop tevoorschijn. Op een ochtend zie ik dat de bloem is opengegaan, prachtig donkerrood. Ik geniet van de schoonheid en loop daarna naar mijn computer om te starten met mijn werk, mijn oog valt op een mail van het hospice. Meneer is vanmorgen rustig ingeslapen.

Een herinnering van Ingrid S.